Rozdział 1

Obudził go dźwięk dzwoneczka, który w przenikliwej ciszy, donośnie odbijał się od ścian zamku. Zerwał się z niewygodnego łóżka. Spał w ubraniu, więc tylko pośpiesznie nabrał w dłonie wody z miski stojącej na stole i chlusnął sobie w twarz. Szybko osuszył oczy i rzucając ręcznik na podłogę popędził do komnaty króla. Stanął przed ciężkim mahoniowymi drzwiami i zapukał.

- Wejść! – usłyszał.

Westchnął i przygładził koszulę. Starał się nie myśleć intensywnie, aby król nie mógł nic odczytać. Uchylił drzwi i wcisnął się przez szczelinę. Ukłonił się.

- Czego sobie życzysz, panie?

Ten nawet na niego nie spojrzał tylko powiedział:

- Jestem głodny.

W środku nocy? Znowu?  – pomyślał służący, ale tylko grzecznie odpowiedział:

- Oczywiście, panie. Na co masz ochotę, wasza wysokość?

- Na coś… zasmaczystego.

Sługa powstrzymał się od śmiechu .

- Może zaproponuję…

- Nie ważne, cokolwiek – przerwał mu król.

- Oczywiście – ukłonił się i wyszedł cicho zmykając drzwi.

Nawet na mnie nie spojrzał! Budzi mnie w środku nocy tylko dlatego, że chce coś zjeść i jaśnie pan od siedmiu boleści nawet nie raczy zaszczycić mnie spojrzeniem ani nawet podziękować! Wielki mi król, który nie potrafi się zachować. Ma mnie za nic, a ja jestem więcej wart! Służę mu od pięciu lat, od dziesiątego roku życia nawet nie wypowiedziałem słowa skargi. To niesprawiedliwe – wściekał się idąc do kuchni.

Zszedł stromymi, krętymi i ciemnymi schodami . Kiedy dotarł na miejsce, zastał tam Nocnego Marka. Mówiono tak na niego, ponieważ pracował na nocną zmianę i zawsze można go było spotkać w kuchni, gdy wszyscy spali. Król zawsze jest głodny w nocy, choć to nic dziwnego, skoro w dzień nie je nic. Kiedy kucharz zobaczył, że Julian przyszedł uśmiechnął się przyjaźnie, podszedł do niego i podał talerz z już gotowym jedzeniem.

- Słyszałem dzwonek – wyjaśnił.

Julian uśmiechnął się do niego z wdzięcznością.

- Dziękuję.

Służący już otwierał usta, aby jeszcze coś dodać, ale Nocny Marek go powstrzymał.

- Leć, bo król nie może czekać.

Kiwnął głową, pożegnał się i wyszedł. Szedł ostrożnie, aby się nie potknąć na ciemnych schodach. Dlaczego muszę to znosić? Jestem więcej wart. Mogę być kimś znacznie lepszym, umiem coś więcej niż tylko wykonywać polecenia.

Z posępną miną dotarł pod drzwi komnaty króla. Przybrał swoją niewzruszoną minę i zapukał. Jak zawsze po usłyszeniu polecenia wszedł i ukłonił się.

- Mam nadzieję, że będzie smakowało waszej wysokości.

Władca kiwnął głową, a sługa odwrócił się by wyjść. Nagle usłyszał:

- Myślałeś tak intensywnie, że nie dało się ciebie nie usłyszeć.

Julian zatrzymał się i odwrócił. Patrzył na swojego pana niewzruszony. Ten odłożył talerz i wstał. Stanął kilka metrów przed nim i wlepił w niego wzrok.

- Naprawdę sądzisz, że jestem „od siedmiu boleści królem” i „nie potrafię się zachować? Przypominam ci także, że mam prawo budzić cię o każdej porze. Jesteś moim sługą, a nie na odwrót, abym musiał cię pytać o zdanie – był wyraźnie zły.

Kiedy nie usłyszał nic w odpowiedzi ciągnął:

- Wiesz, od pewnego czasu szukam odpowiedniej osoby do pewnego zadania. Przynieś mi tyle złota, na ile wyceniasz swoją wartość. Jesteś wart coś więcej? Udowodnij…

Na z reguły nie wyrażającej żadnych emocji twarzy Juliana tym razem malowała się determinacja i zaciekawienie.